Over afscheid nemen

Iedereen die ons persoonlijk kent, weet dat mijn papa anderhalf jaar geleden de diagnose pancreaskanker kreeg. Vanaf dat moment stond er een houdbaarheidsdatum op zijn leven en moesten we genieten van wat we nog hadden. Na een emotionele rollercoaster van dezelfde duurtijd namen we op 19 januari afscheid van hem. En ik ben niet de persoon om bij de pakken te blijven zitten, ik heb geen nood aan ‘hij was zo ziek op ’t einde’ (niet dat’k het zal ontkennen) maar wél aan ‘we hebben het toch goed gehad samen, hé!’ Ik kan terugkijken op veel mooie momenten en daarin vind ik de moed om verder te gaan. Hij zal nooit ver weg zijn zolang we naar die momenten kunnen terugkijken en glimlachen.

Met die gedachte besloot ik iets te schrijven, in plaats van een brief aan hem werd het er eentje aan zijn kleindochter. Zodat zij ook weet wie hij was en wat mijn mooiste herinneringen aan hem zijn. Hieronder vind je de brief die ik voorlas op de plechtigheid.

Mijn lieve Siska,

Toen ik nadacht over wat ik hier wou vertellen over jouw Pépé Harley, dan kon ik alleen maar denken aan wat ik jou nu en ook later nog veel zal vertellen.
Allereerst zal ik je eraan herinneren dat hij ontzettend zot op je was, dat hij jou leerde dat het geluid van een motor ‘brrr’ is en dat dat tof is om na te doen. Je speelde kiekeboe en trok vlijtig aan zijn neus. En hij vond dat echt geweldig.
Mijn vake vertelde aan iedereen die het horen wou dat toen ik, als pasgeboren baby, in de warme kamer lag en anderen zeiden wat een schattige baby ik was, hij super fier zei: ‘Da’s die van mij.’ Telkens dat verhaal bovengehaald werd zag ik hem opnieuw glunderen. Dat gevoel begrijp ik pas, nu jij er bent. Die trots voor jou, die deelden we, want als hij je nieuwe dingen zag ontdekken dan groeide hij. Vanbinnen, want groot is hij niet hé, dat delen we ook.  Ik mis zijn fierheid over onze successen nu al.
Verder zal ik ook met plezier uitwijden over hoe gek ik op hem was als klein meisje, ik was een echt papa’s kindje. Dan kietelde hij mij tot ik niet meer kon. Of tot wanneer Bonneke zei dat er ongelukken van gingen komen. Dat Pasen zonder hem bijlange zo bijzonder niet meer zal zijn, is ook een feit. Want er was niemand die eitjes beter kon verstoppen dan hij. Maar dat vertel ik je pas wanneer je er niet meer in gelooft.
Niemand kan ontkennen dat jouw Pépé soms op mijn zenuwen werkte. Zo las hij mij een heel artikel voor dat mij totaal niet interesseerde. En dan zat het er soms tegen, geduld is nu niet mijn sterkste kant. Hopelijk heb je meer geduld met mij, want anders belooft het nog interessant te worden thuis. Toen kon ik erover zagen maar nu kijk ik er met een glimlach op terug. En als ik erover nadenk, vertel ik ook altijd waarover ik aan het lezen ben aan jouw papa. Gelukkig is die iets geduldiger.
Waar we het wél altijd over eens zijn geweest is de humor van Alex Agnew. Die moppen konden we duizenden keren horen en nog huilen van het lachen. Al krijg je die shows nog eventjes niet te zien, als je later groot bent misschien en dan vertel ik je vast over hoe hij jouw pépé tot het allerlaatste aan het lachen heeft gebracht.
Ook zal ik jou zeggen waarom jij Nijntje hebt, dat mijn Nijntje van mijn papa kwam zodat ik hem altijd dichtbij had. Zelfs al was hij niet in de buurt. Ik kan je meegeven hoe verdrietig zowel hij als ik waren toen Nijntje kwijt was, daarom moet je letten op die van jou. Mijn vake is altijd blijven zoeken naar een vervang-konijntje maar er is nooit eentje dezelfde geweest dus hou het altijd dichtbij en dan zal ik ook altijd denken aan die van mij.
Tot slot was één van mijn liefste herinneringen: computerspelletjes spelen samen met Pépé. Hij speelde Spyro en ik keek mee. Of hij toonde mij de SEGA en ik was uren geboeid. Ik hoop dat veel herinneringen die hij en ik deelden ook een stukje van onze toekomst samen zal worden. Zo is hij altijd dichtbij.
Lieve dochter van mij, wat ik je wens is zoveel ravotten, lachen en spelen met jouw papa als ik met de mijne kon. Al die mooie herinneringen kan ik met je delen, ik geef ze met plezier aan jou door zodat je weet wie hij is en dat jij hem net als ik kan koesteren. Maar beleef zelf evenveel intense momenten met jouw papa want het is met zoveel geluk dat ik op die van mij terugkijk.

Liefs, mama.

Een van de laatste dingen die we gedaan hebben samen was door een heleboel oude foto’s gaan, van hem, van mij en van ons. Conclusie: we hebben het goed gehad, ’t was niet lang genoeg, helemaal niet, maar we hebben heel wat moois om op terug te kijken. Hij en ik zijn niet altijd de beste maatjes geweest, daarover ga ik niet liegen. Maar graag zien dat’k die mens doe, dat wel.