Over klein(e) meisje(s) in een groot ziekenhuis

Bij Siska’s geboorte hadden we een felrode vlek in haar rechtermondhoek opgemerkt, we vroegen het even na bij onze zelfstandige vroedvrouw en maakten er nadien niets meer van. Gewoon een beetje geïrriteerd. Maar het 8 weken consult bij Kind&Gezin kwam eraan en ondertussen was de vlek uitgegroeid tot een knobbeltje.

Dus bij de dokter van K&G vroeg ik toch nog snel of dit iets was om me zorgen over te maken. Zij dacht aan een hemangioom (‘aardbeivlekje’) en verwees me zonder al te veel info door naar de huisarts. Gelukkig was ik op de website van K&G al eens gaan neuzen bij de huidaandoeningen. Zo ongeveer de moment dat Siska bomvol babyacné stond. Daar had ik gelezen dat het om een verwijding van een kluwen haarvaatjes gaat, dat bij 90% van de kinderen tegen de leeftijd van 10 jaar vanzelf verdwijnt en dus niets ernstig is. Ik besloot samen met Tom om ons toch rechtstraaks naar de kinderarts te begeven, kwestie van toch iemand met verstand van kinderkwaaltjes te hebben. Ook zij verwees ons door, om te bepalen of behandelen noodzakelijk was. Want dat doen ze alleen in universitaire ziekenhuizen.

Zo belandden we enkele weken later, op 14 juni, bij Dr. Tine Boiy van het UZA Moeder- en Kindcentrum. Ze onderzocht Siska en overlegde met een collega. Zij besloten dat behandelen nodig was, de vlek was immers al een knobbel geworden op drie maand tijd en zou nog groeien tot ze de leeftijd van een jaar bereikt. En op dat moment was er in de mond ook al een wondje, uiteindelijk zou dat pijn gaan doen en voor problemen zorgen bij het eten. De behandeling bestaat uit een siroop van bétablokkers, driemaal daags. Enige minpuntje: die dienen om bloeddruk te verlagen. En dat is niet wat we nodig hebben, dus om te zien hoe ze reageert op de medicatie wordt ze ter observatie opgenomen.

Op 29 juni stonden we gepakt en gezakt (serieus, voor drie dagen heeft een mens toch een ganse verhuis met zo’n baby) in het ziekenhuis en ik moet eerlijk zeggen, ik was nerveus tot in mijn tenen. Nochtans kwam er geen gevaarlijke ingreep of een vreselijke ziekte aan te pas, gewoon medicatie opstarten.

Die medicatie bleek ’s ochtends nog niet aanwezig te zijn, ’s morgens 9u moesten we binnen zijn en pas om 14u was de eerste dosis toegediend. Uiteraard hadden ze vooraf wel de bloeddruk, suikerspiegel en algemene toestand van Siska gecontroleerd. Dag 1 leek eindeloos te duren. Dat was trouwens ook het geval voor dag 2 en 3. Tom werkte vanuit het ziekenhuis en om 19u zat zijn werkdag erop en besloten we te gaan eten in de cafetaria. Siska was net in slaap gevallen en het leek ons beter haar te laten liggen. Verkeerd gedacht. Ik zat vijf minuten neer toen ik telefoon kreeg van de verpleegster: “Siska is heel hard aan het huilen, ik denk dat ze honger heeft.” Zucht. Gelukkig heb ik een goeie vent, oké zijn broodje was ook zo goed als op, die besloot haar alvast te gaan troosten tot ik terug kwam. Wanneer mijn bord leeg was, zo snel gegeten dat ik nog een hele tijd mottig was, wandelde ik snel richting mijn dochter en stond Tom plots voor mijn neus met Siska glimlachend op de arm. Kinderen hé … Verder was het een rustige avond en leek Siska nergens last van te hebben. Toen ik besloot te gaan slapen, op de overdreven harde slaapbank, kon ik de slaap niet vatten.  Telkens die monitor in alarm ging was er een klikkend geluid, en ik leek een hele nacht niets anders te horen. Wat een rotnacht…

Op dag twee besloot Siska om te rollen, eerst op haar zij in haar bedje en nadien, toen ik Tom nog een speeldeken had laten meebrengen van thuis, op haar buik. Tot ze doorhad dat op haar buik liggen niet haar meest favoriete activiteit is en ze begon te wenen. Verder was het een erg rustige dag, waarbij we onze dochter wel telkens mee naar de cafetaria zeulden, zodat mama en papa op z’n minst samen konden eten. Waarna ik een guts ice-tea over onze dochter kieperde. Woeps, ik hoop niet dat ze mijn handigheid in haar genen heeft. Dus kreeg ze een badje met nadien een uitgebreide babymassage. We keken samen naar De Kleine Zeemeermin, allee ik keek, Siska sliep. En zonder bijwerkingen werd het nacht. Ik had mezelf voorgenomen niet meer naar de monitor te kijken en ik was vlot in slaap geraakt. Tot er om 4u (!) ’s nachts een verpleegster Siska’s temperatuur kwam meten. Toen was ik klaarwakker… Alsof de dagen zo nog niet lang genoeg waren. :-)

Vrijdag kreeg ze opnieuw een hogere dosis en toen had ze een uur na het toedienen ervan een tamelijk lage bloeddruk. Twee uur later een nieuwe controle en weer aan de lage kant. Na de middag kwam maartmama Nele op bezoek met haar zoontje Floris, als toepasselijk cadeautje hadden ze verse aardbeien en aardbeiensnoepjes meegebracht! Yum! Toen is er ook besloten om Siska terug op de dosis van donderdag te zetten. Voor ons goed nieuws want dan mochten we meteen naar huis. Aangezien er donderdag toch geen reactie was op de siroop.

Dus alles bij elkaar waren het vooral lange, saaie dagen in het ziekenhuis zonder ernstige complicaties door de medicatie. En ik had er niet blijer om kunnen zijn. Maandag 18 juli moet Siska terug op controle maar vermoedelijk zal ze de medicatie nog enkele maanden moeten nemen voordat het aardbeivlekje verdwenen zal zijn.

Tot slot geef ik graag nog enkele tips mee indien je eens in het ziekenhuis belandt met zo’n klein prutske. Ik hoop met heel m’n hart dat het nooit nodig zal zijn. 

• Voorzie luiers in de maat van jouw kind, meestal hebben ze er wel maar ik speelde gelukkig op zeker.
• Maak het jezelf gemakkelijk, zorg voor comfy kledij! Zowel voor jezelf, de uren die je doorbrengt in zo’n zeteltje wil je bij voorkeur zo gemakkelijk mogelijk maken, als voor jouw kind, overslagrompers zijn perfect wanneer een kind aan de monitor moet. Had ik het maar geweten… 
• Speeltjes die je makkelijk aan de spijlen van het bed kan vastmaken zijn erg klein en toch bijzonder boeiend voor baby’s. Breng ook een zacht speeldeken mee, zo hebben ze ook eens wat ruimte om bijvoorbeeld voor de eerste keer te rollen.
• Het onderstel van de wandelwagen met adapters voor een autostoel. Wij hadden het niet meegenomen maar jongens toch, wat een gezeul met die onhandige maxi-cosi dat hele eind naar de cafetaria.
• Bekijk op voorhand zeker patiëntenbrochures, zo weet je wat je zeker niet mag vergeten, hoe de rooming-in werkt, wat inbegrepen is in de prijs, hoe de dagindeling in het ziekenhuis gaat en wanneer je een kinderarts kan verwachten.
• Voorzie dingen die je samen kan doen en kies gerust activiteiten die geen dagelijkse kost zijn. Het mag eens speciaal zijn, bij Siska was dit nog beperkt. Ze is immers nog zo jong, slaapt nog veel. Maar toch hebben we samen kunnen genieten van een babymassage. Daar heb ik niet alle dagen tijd voor, nu eens wel!