Over driftbuien en ‘nee’ nog voor twee

Sinds enkele dagen kunnen we Siska officieel een peuter noemen. Al kunnen we dat naar mijn mening mentaal al wel even.

Als we haar persoonlijkheid beschrijven kunnen we dat in één woord: driftkikker. Ze is anderhalf maar how, die peuterpuberteit is in volle gang. Zichzelf op de grond gooien en met haar hoofd bonken tot speelgoed van je afpakken en in je gezicht slaan of je bijten. We blijven zeggen dat het niet mag maar ik vraag me oprecht af hoeveel er blijft hangen. Laatste dagen hoor ik in de crèche telkens: “Ze heeft kindjes pijn gedaan vandaag.”

Wanneer ze weer in een driftbui gaat dan geven we ruimte. We leggen haar meestal al neer, zo kan ze zichzelf niet meer laten vallen. Als het kan kom ik op de grond zitten, in de buurt. Er is altijd plots zo’n moment dat ze terug kalmeert en mij een knuffel komt geven. Om dan rustig te gaan spelen. Uit de kamer gaan maakt de driftbui alleen erger dus we geven haar even tijd maar blijven wel beschikbaar. Uiteindelijk we zien haar graag hé, het is niet omdat ze met haar eigen gevoelens geen blijf weet dat we er niet zijn. Maar echt een time-in heeft geen zin, haar op dat moment knuffelen of vastpakken zorgt niet voor een kalm kind. Ze heeft eventjes die ruimte nodig, da’s oké.

Toch kan ze ook heel lief zijn, een knuffel komen geven of een kusje. En mijn hart wordt helemaal warm als ze enthousiast is. Wanneer ze iets doet waar ze zelf trots op is geeft ze zichzelf applaus. Aan zelfvertrouwen geen gebrek. Klappen voor: een koek opeten, één blok terug in de doos stoppen, wanneer ze iets loslaat als ik erom vraag of wanneer ze haar schoenen aan heeft. Al begrijp ik dat laatste niet, ik ben degene die de schoenen aan heeft gedaan… Zoals ik zei, trots op zichzelf voor alles.

Luiers verschonen blijft hier een ware hel, we hebben alles geprobeerd. Van haar speelgoed geven, liedjes zingen tot haar laten ‘helpen’. Het is alsof we haar gaan vermoorden. Dus als iemand tips heeft om het schoppen en krijsen te verminderen, ik hoor het heel graag.

Gelukkig zijn al die lastige momenten wel enkele nieuwe of verbeterde vaardigheden waard:

• Torens bouwen is nu minstens even leuk als ze afbreken, ze stapelt nu vanalles op elkaar om er hoge constructies mee te maken. Ook met duplo.
• Puzzels maken begint ook al aardig te lukken, haar aandachtspanne is soms echt lang genoeg om er intensief mee bezig te zijn. Maar zoals met alles, ze moet er zin in hebben.
• Nog steeds is het enige woord dat we met betekenis horen ‘aai’. Verder heeft ze sporadisch al wel eens wat mama/papa gezegd maar de eerlijkheid biedt mij te zeggen dat dit totaal zonder begrip was. Net als ‘ja’, dat zegt ze ook gewoon omdat wij het veel zeggen denk ik. Het meeste schudt ze ‘nee’ want het woordje zeggen doet ze nog niet. Een nieuw geluidje sinds een week of twee is ‘wooooow’ met bijhorende grappige snoet.
• Ze begrijpt korte opdrachtjes zoals: ‘ga eens op je poep zitten’ of ‘geef mama een handje’ en ‘krijg ik een vuistje/kusje’ al krijgen we regelmatig als antwoord Siska die zich wegdraait of hevig ‘nee’ schudt.
• Ze danst terug! Nu ze het stappen onder de knie heeft, budum tum tss, is ze volop moves aan het oefenen. Zelfs met sprongetjes, al lukt haar dat nog niet. Dat ga ik haar niet vertellen, ze vindt zichzelf heel wat als ze door haar beentjes buigt en dan eens luid op de grond stampt.
• Zelfstandig eten lukt ook al aardig, al is Casper (de hond) nog steeds zeer blij wanneer hij na het eten eens onder Siska haar stoel kan passeren. Qua proeven doet Siska het wel oké, we bieden altijd aan en als ze iets niet wil dan is dat jammer voor haar. Ik maak er geen ruzie voor. Vlees plukt ze altijd vantussen haar brood, tsjah, als ze liever droge boterhammen eet… Gek genoeg eet ze wel croque monsieur. Daar haalt ze het vlees zelfs vantussen om het eerst op te eten… Gekke baby … peuter.
• Ze heeft plots ook een heleboel tanden gekregen, het was precies van de éne op de andere dag dat ze vier kiezen had.

Ik ben enorm nieuwsgierig naar wat haar volgende mijlpaal zal zijn. Ze blijft dan wel altijd mijn baby, ik kan toch niet ontkennen dat ze ook een echte peuter is geworden.