Grote avonturen beginnen klein…

Spoiler alert, we gaan in detail. Als verhalen over dokters, ziekenhuizen en voornamelijk pijn niets voor jou zijn hoef je niet verder te lezen ;-) Ja zus, ik heb het tegen jou. 

Om even te beginnen bij het begin: bij mijn bezoek aan de gynaecologe op 38weken en 2 dagen werd besloten om in te leiden. Dit omwille van lichte zwangerschapscholestase (= door een te hoge concentratie van oestrogenen worden de galtransporters in de lever ontregeld) en het feit dat ik had gezegd dat dochterlief tamelijk rustig was in de buik, maar dit nooit te merken was op de monitor want dat ze dan erg actief werd. De kleine show-off.  

Dus op 8 maart 2016, om kwart na 12 ’s nachts, gingen we binnen…

[00:30] Het allereerste tabletje om de baarmoederhals te verweken wordt gestoken en baby aan de monitor. Alles gaat prima, er is nog niet echt beweging dus ik krijg de boodschap nog even goed te slapen want het wordt een grote, zware dag.  Ja hallo, alsof ik dat zelf nog niet bedacht had. Maar die vroedvrouw heeft duidelijk nog nooit zelf een baby op de wereld moeten zetten want zij begrijpt niet dat slapen er niet meer inzit… 

[01:47] Een laatste berichtje naar mijn schat met de melding dat slapen echt onmogelijk is. Ik krijg geen reactie meer. Die is waarschijnlijk zalig aan ’t genieten van een nacht het bed alleen voor zich te hebben. Zonder snurkende, wriemelende zwangere. Heel eerlijk, ik kan ’t hem niet kwalijk nemen. 

[03:30] Tegen deze tijd heb ik al lang in de gaten dat het nog wel even zal duren, ik ben ongelooflijk zenuwachtig en kan de kriebels in mijn buik niet bedwingen. Dus dat slapen is geen groot succes. Obviously. Alweer een tabletje en aan de monitor. Nog evenveel vooruitgang als daarstraks: geen. De vroedvrouw weer weg met melding dat ze om half zes nog eens zal controleren.

[05:04] Naar mijn slapende wederhelft stuur ik verveeld dat er nog niets te voelen is en dat ik verwacht dat er dus nog steeds geen vooruitgang zal zijn. Ook vind ik ondertussen de frigo op de slaapkamer, het is een kwestie van mezelf bezig houden natuurlijk…

[06:12] Beetje later dan gepland gaat de vroedvrouw mijn ontsluiting na en zegt alweer hetzelfde. Al is de baarmoederhals nu wat schuin, wat dat ook mag betekenen maar het klonk enthousiast?! Hoopvol dommel ik toch nog even in. Gelukkig, want de gynaecologe komt pas tegen half 9 het volgende tabletje, ditmaal dieper in de baarmoederhals, opsteken.

[07:44] Hoera, een groen bolletje naast Tom zijn naam. Dus ik stuur hem dat ik alweer aan de monitor hang, op de vraag wat de monitor zegt kan ik enkel teleurgesteld: “Niet veel.” antwoorden. Ondertussen begin ik ook menstruatiekrampen te krijgen op onregelmatige basis. Ik ben toch nog hoopvol wanneer ze mij aan de monitor hangen, maar niet voor lang.

[08:20] Mijn lieve wederhelft is nog nergens te bespeuren wanneer de gynaecologe langskomt. Mijn hoopvolle bubbel was al lang doorprikt na de monitor een half uur geleden en ook zij brengt geen tof nieuws: “Een dikke cm, nog steeds net geen 2cm. En zodra er weeën zijn is het 1cm per uur.” Nadat ze twee tabletjes induwt, wat trouwens een belachelijk irritant gevoel is, krijgt de nieuwe vroedvrouw van de volgende shift de boodschap mijn ontsluiting te controleren tegen tien uur en als ze kan mag ze ook de vliezen breken.

[10:42] De vroedvrouw komt mijn vliezen breken, dit moet echt het gekste gevoel ter wereld zijn, maar nu weet ik eindelijk hoe dat nu juist moest voelen, die gebroken vliezen. Het vruchtwater is helder dus dat wil zeggen dat alles daar nog goed gaat binnen en dat ik straks nog eventjes gezellig in het bad weeën kan opvangen. Tot hiertoe heb ik nog steeds alleen wat last van krampen.

[11:10] Eén van de vroedvrouwen hier is een ex-klasgenote van mij. Zij komt nog even controleren hoe alles gaat en zegt dat ik nog wel even in de kamer zal zijn dus dat ik gerust nog een douche mag nemen om de onregelmatige krampjes op te vangen. Zo gezegd, zo gedaan en ik hang een eeuwigheid in de douche. Want net zoals met mijn menstruatie is warm water echt een goede pijnstiller.

[11:45] Ik zit, ondertussen was ik het rechtstaan wel moe, onder de douche wanneer ze Tom zijn eten brengen. Ik hoor het personeel nog zeggen dat ‘mevrouw geen eten meer mag hebben’ en dat hij dus niet mag delen met mij. Zal hem niet veel moeite kosten want ik heb echt geen zin in eten. We kijken gezellig nog wat hamsterfilmpjes, don’t ask, en andere lollige gifs terwijl ik zo goed en zo kwaad mogelijk de pijn opvang. Want het is toch wat heviger geworden, maar nog niet echt ‘full on’ weeën.

[13:05] “U voelt zich nog veel te goed mevrouw, dat is niet wat we nodig hebben”  is de conclusie van mevrouw de gyn bij haar volgende bezoek. Ook nog steeds geen regelmatige weeën, meer ontsluiting dan 2 cm lijkt ook niet te lukken. Dus krijgt de, nu niet meer zo nieuwe, vroedvrouw de opdracht om het infuus te starten. Twee keer prikken later, dankjewel fijne adertjes van mij, hang ik vast aan dat stomme ding. De vroedvrouw zegt dat we nu wel bijna naar de verloskamer kunnen en dat is geen moment te vroeg want ik wil in dat bad.

[14:10] Dat bijna naar de verloskamer had ik met een korrel zout moeten nemen, want ik ben ondertussen wel geïrriteerd dat ik nog steeds in mijn kamer lig. Ondertussen zijn ze ook al twee keer de dosis in het infuus komen verhogen en ik begin zo stillekesaan minder vrolijk te worden.

[14:26] Er is 4 cm ontsluiting en we mogen eindelijk naar de verloskamer! Het enige wat ik kan denken is: hoera, in bad! Deze vroedvrouw, Rebecca, is echt heel lief en helpt mij bij het vechten met het infuus terwijl ik een poging doe niet over mezelf te vallen om in het warme water te geraken.

[15:26] Het infuus staat volledig open en de weeën zijn echt ontzettend zwaar geworden. Het bad heb ik ondertussen ook achter mij gelaten, ik werd misselijk van de warmte. Plus Rebecca wil ook heel graag nog eens voor tien minuten de monitor aankoppelen en ontsluiting nagaan, je raadt het wel, nog steeds, 4cm.  Ondertussen blijkt ook bij elke wee de hartslag van dochterlief te pieken, dus laten ze de monitor toch gewoon aangekoppeld, om het op te volgen. Ik moet toegeven dat ik op dit moment toch heel ongerust ben, ik blijf op vier hangen en de baby vindt het toch niet zo fijn daarbinnen.

[16:20] Een uur en een nieuwe controle later zit ik nog steeds op 4cm. Ontzettend teleurgesteld in mezelf vraag ik de epidurale want ik voel zelf ook aan dat we niet verder vooruit geraken zonder, bij elke wee krimp ik in elkaar in plaats van het concept van meegaan op de golf toe te passen, dat heb je als je een boek las dat ‘duik in je weeën’ getiteld is. Gelukkig heb ik Tom, hij stelt mij ontzettend gerust, aait over mijn rug en geeft mij bevestiging over hoe goed ik het doe. Ik baal enorm dat ik het niet zonder kon, vooral omdat meer mensen er sowieso waren vanuit gegaan dat ik ze wel nodig zou hebben. Ja, op dat moment was mijn ego wat gebroken. 

[17:00] Ein-de-lijk is die anesthesiste daar, mijn reddende engel. Ik hoop nu dat het allemaal vooruit zal gaan en dat ik toch eventjes pijnloos zal zijn. Had’k het maar geweten… Na prik-poging één vraagt ze aan Rebecca of het vocht er helder uitziet volgens haar. Gelukkig ben ik op dat moment helemaal van de kaart, anders was er bij mij waarschijnlijk paniek ontstaan. Ik zou denken dat een anesthesiste weet hoe het werkt?! Ze opent dan maar een nieuwe set en prikt opnieuw, deze keer is ze gerust dat het in orde is. Ik wandel rustig naar mijn bed en daar doen ze nog controles bloeddruk, “of ik mijn benen nog voel”, voor zover ik kan verstaan is alles in orde. Maar ik ben nog niet pijnloos en hoop dat het snel komt.

[17:30]  Er is nog een tweede vroedvrouw bijgekomen, die zegt doodleuk “dat de gynaecologe toch nog sprak van een keizersnede”. Moest ik de energie hebben, ik verkocht ze een mep. Niet alleen omdat ze gewoon best irritant is in ’t algemeen maar ook omdat ik echt geen keizersnede wil. Nu ik al zoveel moeite gedaan heb… Waar is Rebecca, die is lief voor mij! 
Net nadat de epidurale gestoken is heb ik het gekke gevoel gekregen dat ik naar het, sorry voor de details, grote toilet moet, continue een druk ‘down there‘. Als ik dit aan Rebecca zeg, kijkt ze mij aan alsof ik net gezegd heb dat ik helemaal niet zwanger ben. Beeld u nu mijn ongerustheid in… “Dat is niet de bedoeling…” I figured. Ook heb ik ongelooflijk veel kou, ik krijg mijn lichaam niet onder controle, ik blijf maar bibberen. Ik begin koorts te maken en geef nog twee keer over, mijn lichaam is duidelijk op volle toeren aan ’t draaien. Tijdens dit alles is Tom mijn rots in de branding. Hij is enorm begaan met onze gezondheid want alles houdt hij nauwgezet in ’t oog en vraagt regelmatig aan vroedvrouwen of alles normaal verloopt.

[ongeveer 18:30] Opnieuw controleert Rebecca mijn ontsluiting en kijkt verward. Ik voel de bui hangen en vraag ongeduldig: “We zitten nog steeds op 4cm zeker?!” waarbij ze mij aanmaant geduldig nog efkes te wachten. Ze wil zeker zijn van haar stuk voor ze mij hoop geeft want daarna vervolgt ze met: “We zitten aan 9cm, juist nog het boordje.” Ik heb geen idee waarover ze het heeft met haar boordje maar ik denk dat dit moment eventjes het gelukkigste is van de afgelopen 24u.
Niet veel later verklaar ik al snotterend aan haar dat die pijn op mijn stuit echt niet meer te houden valt, ze vraagt mij of ik persdrang heb. Eventjes denk ‘k om te roepen: “Hoe moet ik dat nu weten, wie is hier de vroedvrouw, gij of ik?!” Maar gelukkig krijg ik mezelf op tijd gekalmeerd. Ze kijkt heel eventjes bezorgd en schiet in gang. “Ik ga nu Dr Van Hoorick bellen, hopelijk is ze hier op tijd. Maar als je voelt dat je moet persen druk op het belletje, want ik wil er wel bijzijn, hé!”
Onze gynaecologe woont in Boom, dus ik weet exact hoe lang het duurt voor die hier kan zijn. 19 minuten, dan mag ze geen verkeer hebben en dan mag ze niet bezig zijn aan een consultatie. Wat waarschijnlijk het geval is.  
Uiteindelijk ben ik lichtjes in paniek, ik denk dat’k het niet meer kan houden en druk op het belletje, in mijn hoofd zit er nog een eeuwigheid tussen het bellen en het moment dat ze effectief de kamer binnenkomt.
Plots gaat alles enorm snel, tot hiertoe is de gynaecologe er nog steeds niet en Rebecca brengt alles in gereedheid. Ze verontschuldigt zich omdat ze nu zo weinig aandacht heeft voor mij maar nu moet alles klaarstaan voor de komst van het kindje. Als ze niets zou zeggen had ik het zelfs niet opgemerkt, maar ’t is een lieveke.

[ongeveer 19:00] ‘Meneer, wilt ge graag eens kijken? Ge ziet het hoofdje al!’ Tom kijkt vragend naar mij. Want ooit heb ik eens gezegd dat hij bij mijn hoofd moest blijven, hij moet dat tafereel ‘down under‘ niet zien. Maar op dit moment kan ’t mij niet meer schelen en is ‘doe maar’ alles wat ik er nog uitkrijg. Tom staat bijzonder snel terug naast mij. Ze heeft blijkbaar al een goed kopke haar. Totaal irrelevant op dit moment, me dunkt. 
Naast ons hoor ik nog een vrouw bevallen, die gilt net zo hard als ik. Verontschuldigend voor mijn geroep sputter ik nog een paar keer dat’k echt ga flauwvallen, want zo voelt het ook. Chance dat mijn wederhelft nog een fris washandje tegen mijn voorhoofd duwt. Voor de mensen die ook gehoord hebben dat bevallen voelt alsof ze een paraplu opendoen daarbinnen en die er zo willen uithalen, ja zo voelt het dus echt hé. Bijzonder goed omschreven door die vrouw in dat tv-programma, ik heb geen idee meer welk het was.  Mijn persweeën liggen precies uren uit elkaar en we zijn gezellig met z’n allen aan het wachten op een volgende persewee wanneer Rebecca klaarstaat met een schaar om een knipke te geven. Daar was ik al weken bang voor. Gelukkig ben ik te veel in the zone om het goed en wel te beseffen en ben ik blij dat de volgende perswee er is. Ge voelt dat knipke dus amper, hé!
Onze pruts haar hoofdje is er al en we wachten weer op een perswee wanneer de gynaecologe binnen komt wandelen en haar trui snel aan de kant legt en handschoenen aandoet.

[19:17] Plots ligt er een, nog helemaal plattekes, kindje op mijn buik. Ik ben vooral overdonderd, ik heb geen idee wat ik op dat moment moet voelen maar ik kan alleen maar denken aan dat ik nu voor altijd verantwoordelijk ben voor dat klein prutske.
Na alle checks blijkt er nog een andere vrouw aan ’t wachten te zijn op een verloskamer dus alles gaat snel snel, Siska krijgt haar eerste voeding en ik mag nadien nog kort een badje nemen om even op te frissen terwijl ze de verloskamer schoonmaken.

[20:30] Ik besef nu pas dat het allemaal voorbij is, nu we met drie op de kamer zijn. Nu begint ons avontuur, met drie.