Na 17 weken is het al eens tijd om een foto te maken van het veranderende lichaam, en dan vooral die buik. Nuja, het was ook onder lichte dwang van Joyce . Afgelopen zondag, net 17 weken, is het ein-de-lijk gelukt – insert applausje voor onszelf – de eerste zondag van oktober was zo prachtig dat we niet anders konden dan eens naar buiten te trekken. En ’t was toevallig ook Werelddierendag dus wou ik ook persé onze hond mee op sleeptouw nemen. Hij krijgt zo graag onze aandacht en wij zien hem doodgraag. Dus ook nog even een liefdevolle dierenfoto toevoegen …
Nu de ochtendmisselijkheid – wait, scratch that – misselijkheid eindelijk onder controle is en ik terug kan werken gaat de tijd tenminste vooruit. Vandaag staat de teller dus op 17 weken + 5 dagen – het is al vrijdag – en alles lijkt te gaan zoals het hoort. Er zijn wat andere kwaaltjes opgedoken maar niets dat me zo slecht maakt als de mottige periode.
Toch ben ik pas gerustgesteld als ik weer eens een echo gezien heb, vorige week was het zover en kregen we het hartje weer eens te horen en onze kleine spruit te zien. Ik begin steeds minder de vorm van een kleine baby erin te zien maar weet wel perfect het hartje te lokaliseren. Dit was ook de eerste keer dat het apparaatje op mijn buik werd gehouden, want laat ons efkes heel eerlijk zijn: de romantiek is ver te zoeken als je zo met je benen open ligt. Ahum. Maar dus, back to the point, het hartje deed het goed en had vier kamertjes,het juiste aantal ledematen en ook twee kleine oogkassen en ik ben weer gelukkig. Aftellen naar 2 november voor de volgende met hopelijk een bevestiging van het vermoeden !
Hiermee heb ik dus ook al het nieuws tot hiertoe afgerond.
Veel liefs,
Kleine Juf!
Leave a Comment